زندگی روی خط تعادل

چطور یک روز خوب را شروع کنیم؟

برای شروع یک روز خوب چند چیز لازم است.

1- داشتن آرامش، سپردن همه نگرانیها و شاید ها و نبایدها و غیره به دستان خداوند و کشیدن یک نفس راحت.

2- داشتن یک برنامه، اینکه بدانیم امروز چه کاری می خواهیم انجام بدهیم و انجام آن تا چه اندازه مهم است.

3- مصمم بودن به انجام برنامه.

3- تصور خلاق، تصور کنیم پایان روز فرا رسیده کاری که در نظر گرفتیم به خوبی انجام شده و پایان گرفته. تصور اینکه روز خوبی را پشت سر گذاشته ایم و انجام برنامه مان بسیار خوشحالیم.

 کافیه یک هفته به برنامه ای که می نویسیم پایبند باشیم و رعایتش کنیم بعد دیگه تبدیل به یک عادت می شه و خیلی راحت از پس انجامش برمیاییم.

دل مومن جای خداست.

هر چند وقت یک بار برای اینکه ببینم در چه حالی هستم و اوضاعم چطوره، یک نگاهی به دلم می اندازم. یک خانه تکانی حسابی می کنم. زود به زود که این کار را انجام بدهم چندان سخت نیست. از کسی رنجشی داشته باشم و بخواهد کهنه بشود اجازه نمی دهم. با خودم می گویم دل آدم جای خداست حیف نیست برای خدا شریکی به بی ارزشی کینه قائل باشم. اگر نگران چیزی باشم به خودم نهیب می زنم در یک اقلیم دو پادشاه نمی گنجند وقتی خدا هست آیا می شود نگران بود. اگر خوشحال نباشم می گردم دنبال علتش باز می بینم با وجود خدا هیچ غمی نمی تواند دوام بیاورد. از خود او کمک می خواهم دلم را شاد کند و غم و اندوهم را برطرف کند. برخودش توکل می کنم. گاهی زود پاکسازی تمام می شود گاهی چند روزی طول می کشد. وقتی که طولانی می شود سعی میکنم ارتباطم را با خدا قطع نکنم. مثلا اگر اندوهی باشد که از بین نرود دائما با خدا راز و نیاز می کنم. بهترین و تواناترین دوستی که می شود پیش او رفت و کمک خواست. آنقدر خواهش و تمنا می کنم تا خودش راهی برایم باز کند. تمرین شکیبایی می کنم. هر لحظه سعی می کنم در دلم جا را فقط برای خدا باز کنم. سخت و آسان بودنش به درجه ایمان آدم به خدا است. اما حتی اگر ایمان ضعیف باشد با تمرین قوی می شود. اگر اولش سخت باشد با تمرین کم کم آسان می شود. اگر اولش شک و تردید باشد با ادامه دادن مسیر و سعی و بردباری حتما کم کم شکها می رود . مهم نیست در چه مرحله ای باشم و چقدر سخت باشد، مهم این است که در مسیر درست باشم که حتما کم کم چراغهای روشن بر سر راه پدیدار می شوند. هیچ کس از رفتن در مسیر درست ضرر نکرده.

همین منی که اینجا هستم ایمان آنچنان قوی ندارم که اجازه ندهم هیچ ترس و غمی در دلم وارد شود اما به خودم نهیب می زنم دلیل نمی شود حالا که غم و ترس آمده که بماند من قوی نباشم من دستم را به سوی خدا دراز نکنم و کمک نخواهم. دلیل نمی شود تمرین خوب زندگی کردن نکنم. مگر نه اینکه همه این ترسها و غمها و هر چیزی از این دست امتحان الهی است برای اینکه قلب آدم به خداوند نزدیک بشه پس از چه بترسم.

در هر صورت نگران بودن، کینه داشتن، غمگین بودن هیچ کدام به نفع سلامت روح و روان نیست. بدن هوشمند است و هر بار که در این حالتها هستیم می بینیم آژیر می کشد که راه غم و کینه و نگرانی راه درستی نیست.

با خودم می گویم یک عمر در جاده نادرست راندم و به نتیجه نرسیدم یک بار هم در جاده درست برانم.

چگونه دعا کنیم؟

همه ما در شرایط سخت دعا می کنیم. خواه برای موفقیت و پیشرفت و به دست آوردن چیزی باشد یا برا حفظ و برطرف کردن بلایی بزرگ.

قبلا خیلی وقتها دعاهایم با شک و تردید بود. مثلا شاید خدا نخواهد! به زور از خدا نخواهم! شاید خیر و صلاحم چیز دیگری باشد! شاید نباید اصرار کرد!

تخیلات غلطی که متاسفانه می بینم خیلها درگیر آن هستند. دعای با شک و تردید و آغشته به احساس گناه چه جای برآورده شدن دارد.

خوب برای جواب دادن به این سوال باید توجه کرد که اگر خدا هیچ اختیاری برای بنده قائل نمی شد او را به دعا کردن تشویق نمی کرد. خداوند خودش اجازه دعا و اصرار و التماس به درگاه او را جایز و حتی خوب دانسته. اگر قرار بود مخالف خواسته او باشد امر می فرمود هر چه بر سر شما می آید صبر کنید و هیچ نگویید در صورتی که انسان به دعا کردن بسیار سفارش شده است. چرا؟ چون دعا وسیله نزدیکی به خدا است. مگر نه اینکه شرایط سخت شرایط امتحان هستند پس دعا یکی از روشهای نزدیکی و آشتی انسان با خداست.

1- خداوند اجازه داده برای برآورده شدن حاجات دنیایی و اخروی دعا کنیم.

. قال الامام علی - علیه السّلام - فی وصیّة لابنه الحسن - علیه السلام - : اِعلم أنّ الّذی بیدهِ خزائِنُ ملکوتِ الدّنیا و الآخرةِ قَدْ أذِنَ لدعائِکَ و تکفَّلَ لاِ جابتِکَ و أمَرَکَ أن تسألَهُ لِیُعطیکَ و هو رحیمٌ کریمٌ.

«و لَنَبْلُوَنَّکُم بِشىْء مِّنَ الخَْوْفِ وَ الْجُوع وَ نَقْص مِّنَ الأَمْوَلِ وَ الأَنفُسِ وَ الثَّمَرَتِ وَ بَشرِ الصابرِینَ(بقره،155) :""قطعا همه شما را با چیزى از ترس ، گرسنگى ، زیان مالى و جانى ، و کمبود میوه ها آزمایش مى کنیم و بشارت ده به استقامت کنندگان

آیه های خدا مثل باران می بارند بر تن خشک ترین و سخت ترین روزهای زندگی.

لا به لای حوادث و اتفاقات حیران کننده، آیه ای هست که دستت را بگیرد. که بگوید آهای آرامتر به کجا چنین شتابان. بگوید إِنَّک مَیِّتٌ وَ إِنهُم مَّیِّتُونَ(زمر30) بگوید جانم تو می میری آنها هم می میرند زندگی این دنیا ابدی نیست حواست باشد ترسها، غمها، غصه ها همه روزی تمام می شوند، تو حواست باشد ایمانت تمام نشود. آیه هایی که می گویند هر چه بر شما پیش آید از آنچه شما خیر و شرش می خوانید امتحان الهی است. امتحانها فرصت تقویت ایمان هستند. با ناشکری و نا سپاسی فرصتهای ناب زندگی را از دست ندهید.

اما کو گوش شنوا......

امتحان الهی که می آید به همه پناه می بریم جز خداوند. اغلب صبر کردن فراموش می شود. اغلب فراموش می شود اینها همه برای افزایش ایمان و نجات از درد بی تقوایی است.

سرگرم خویشیم و از خدا غافل. کاش یادما بماند:

خدایا صبرم کم و طاقتم کوچک است علمم محدود و دانشم ناکافی است. دریای متلاطم دلم را به تو می سپارم.

هیچ چیزی ندارم هیچ چیزی که به درگاه تو بیاورم. کوچکم و حقیر تهیدستم و فقیر . حالا که با در ستهای خالی آمده ام قبولم کن.

روزگاری بود کارهایی سخت بود و می شد آنها را نذر تو کرد. کارهای سخت را بر من آسان کردی. حالا من مانده ام خالی عریان و تنها در مقابل خدایی چون تو.کدام گناه سخت را نذر تو کنم؟ سرگردانم خدایا

به نور کوچکی دلم را روشن میکنی؟ من از تو نوری کوچک می خواهم از خدایی بزرگ چون تو.

امروز با خودم گفتم تو هستی. مگر می شود که نباشی. و حالا که هستی من از چه بترسم. چشمهای نابینای ما را بینا کن. دلهای کور ما را روشن کن. ایمان کوچک ما را بزرگ کن. تا فقط تو را ببینیم و هر چه غیر از توست به ما راه نیابد.

خدایا ما را به نوری کوچک بنواز. خدایا پرودگارا ای که همه امور به دست توست. زرد ترین برگهای پاییزی بر تن خشکترین درختان در سردترین روزهای سال بدون اذن تو نمی افتند. دانه های کوچک سپرده به خاکهای حاصلخیز دشتهای پرباران بی دست نوازشگر تو سبز نمی شوند.

خدایا نوری کوچک  بفرست نوری کوچک خدایا . بفرست بر قلب آنکه تو می دانی و من. خدایا من منتظر هستم. می دانم که خیلی زود اجابت می کنی. به اندازه صبر کوچکم. من منتظر می مانم. خدایا کمک کن بین ترس و ایمان تو را که ایمانی انتخاب کنم. خدایا فراموشم نکنی!