زندگی روی خط تعادل

یک چیزی هست به اسم توجه کردن که اگر نباشه باعث می‌شه کارها در هم برهم بشه. منظور من از توجه کردن دقت کردن نیست یک جور مراقب بودن، توجه با عشقT معطوف کردن هست. بارها پیش اومده غذایی درست کردم با مواد اولیه عالی اما بی حوصله و بدون توجه قلبی و اون غذا هر چند در ظاهر شبیه همیشه بوده اما واقعا مزه نداشته و از خوردنش نه من و نه دیگران لذت نبردند. یا برای دخترم کتاب خوندم اما بدون اون چیزی که شاید بشه بهش گفت حضور قلب، اما نه دخترم راضی شده و نه من لذت بردم.

خلاصه همین توجه توی همه لحظات زندگی لازمه همونقدر که سفارش شده نماز بدون حضور قلب نماز نیست زندگی هم بدون این حضور قلب دائمی هیچ لذتی نداره. امروز از خودم می‌پرسیدم چطوری می‌شه همیشه توجه داشت؟ خیلی طول نکشید که توی ضمیر ناخودآگاهم انگار یک نفر به من گفت کارهایی را که دوست نداری انجام بدی یا داری انجام بدی لیست کن بزن به دیوار صبحها بعد از بیدار شدن از خواب به لیستت نگاه کن تا همه روز به اونها توجه کنی و شبها قبل از خواب به خودت امتیاز بده. اینطوری تمرین توجه کردن می‌شه و وقتی تکرار و تکرار بشه ملکه ذهن می‌شه.