زندگی روی خط تعادل

همیشه به اینجاهای کار که می رسم سست اراده می شم. رخوت و تنبلی می خواد که برگرده. یه صدایی توی سرم اشتباهاتم رو می شمره تا منو دلسرد کنه می گه نمیشه این همه تلاش می کنی به نمازهات دقت می کنی، سعی می کنی خوب باشی اما باز هم سر بزنگاه همون اشتباهات همیشگی ... صدا میگه اگر می خواست عوض بشه می شد تو همه تلاشت را کردی.

من دیگه به اندازه کافی از این صداها شنیدم. می دونم هر وقت که کارها خوب خوب پیش می ره یه امتحانی در راهه و من نباید خودم را ببازم. اسم این حالت را گذاشتم حالت کش. وقتی آدم می خواد عادتهاش را عوض کنه مثل این می مونه که بخواد یک کش را بکشه. همین که دستش شل بشه کش بر می گرده سر جای خودش و باید دوباره کشید. رفتارها هم دقیقا همینطور هستند. مثل کش، همین که کمی حواسپرتی کنی کمی جابزنی و فراموش کنی با سرعت زیاد بر می گردند همان نقطه اول. فقط تنها زمانی که کش را بتونی برای مدت زیادی در همان حالت نگه داری یا وقتی سعی کنی اگر برگشت سر جاش دوباره بکشی  می تونی پیروز بشی. و من می خوام که پیروز بشم. به خودم میگم وقتی که توی مسیر درست داری قدم می زنی همون مسیری که با آفرینش سازگاره همه نیروها میان به کمکت. اشتباهات هم قسمتی از همین یادگرفتنهاست. دلسرد نشو. نذار پشتت باد بخوره باز ادامه بده.............

دارم روحیه پشتکار داشتن را تمرین می کنم. دارم کاری را به طور منظم و مرتب انجام می دم. از دیروز یه وقفه ای بهش افتاده. اومدم تنبلی کنم و هزار تا دلیل بیارم یاد اینجا افتادم گفتم بیام بنویسم تا ذهنم منظم بشه. حالا با انرژی و روحیه می رم که ادامه بدم و حتی اون وقفه را هم جبران کنم................