زندگی روی خط تعادل

اگر اراده قوى باشد، هیچ بدنى براى انجام دادن کار، ناتوان نیست. [من لایحضره الفقیه، ج 4، ص 400، ح 5859]

شاید این حکیمانه ترین حدیثی است که این روزها یافته ام. اراده قوی همه سدهای محکم و به ظاهر دست نیافتنی را می شکند و در هم می ریزد. فقط باید اراده کرد. بعد هم باید تردیدها را دور ریخت. در قدم بعدی هم باید موانع را کنار زد. یک وقتهایی دیگران سد راه می شوند. یک وقتهایی غرور و حسد و کینه و تنبلی و سستی. آدم محکم آدمی است که فراموشی را بلد باشد. اگر از چیزی ناراحت است  و همین ناراحتی سد راهش است و از کارهایی که برایشان برنامه دارد باز می ماند کافی است که وانمود کند طوری نشده وانمود کند فراموش کرده. آدمها را ببخشید. وانمود کند چیزی نشده.

دیگران پررو و گستاخ نمی شوند؟ پای دراز شده از گلیمشان دراز تر نمی شود؟ وارد حریم ما نمی شوند و حق و حقوق ما ضایع تر نمی شود؟

1- معمولا دلخوری ها از ضایع شدن حق نیست بلکه از توقع داشتنها و طلبکار بودن است.

2- اگر حقی ضایع شده راه حلش دلخوری نیست بلکه حرف زدن و خواستن حق است.

3- بخشش هرگز باعث گستاخی دیگران نمی شود. مخصوصا اگر آگاهانه و از روی انتخاب باشد.