زندگی روی خط تعادل

دیروز خیلی سعی کردم به چیزهایی که نوشته ام پایبند بمانم و روز نسبتا خوبی را به پایان بردم. یک جا رفتارم با دخترم بسیار خوب بود و می توانم یک بیست بزرگ به خودم بدهم.

اما از این به بعد تصمیم گرفته ام اشتباهات خودم را بنویسم تا تکرار نکنم و اما اشتباهات دیروز:

1- یادم باشد آرامش درونی من از همه چیز مهمتر است و باید در همه مکانها و زمانها آنرا حفظ کنم. مثل یک نوزاد کوچک و ظریف که نیازمند توجه بسیار است. وقتی اوضاع آن طور که من می خواهم پیش نمی رود، وقتی دخترک بهانه می گیرد و حرف گوش نمی دهد وقتی که آشپزخانه را تمیز کردم و ناگهان ظرفی از دستم می افتد و می شکند من باید آرام بمانم چون هیچ چیزی ارزش آنکه بخواهم آرامش درونیم را به هم بزنم ندارد.

2- دیروز خیلی به حرف زدنم دقت نکردم. مکالمات من باید بسیار شمرده و آرام باشد و سعی کنم خیلی قشنگ حرف بزنم. منظور من این است که حرف زدن یک ابزار است و می شود خیلی قشنگ، صحیح و اساسی از آن استفاده کرد. پس باید از این ابزار نهایت استفاده را ببرم.علاوه بر این به چیزها و موضوعاتی که در بارش حرف می زنم خوب فکر کنم. قبلا هم در این باره کمی تمرین کرده بودم: حرف لغو و بیهوده و باطل نزنم. حرفی که نه به درد دنیا میخورد و نه به درد آخرتم. اگر درباره یک موضوع حرف می زنم از این شاخه به آن شاخه نپرم مثال نزنم و هر مثال طرف مقابل را با مثال دیگر ادامه ندهم. این کار اولا باعث پرچانگی می شود و ثانیا باعث می شود زیاد باطل و بیهوده  گفته شود.

3- بیشتر به برنامه ام پایبند باشم. دیروز خوب بود اما می شد بیشتر از این باشد. باید به مهمترین قسمت برنامه ام بیشتر توجه کنم و همه همتم را روی آن بگذارم.

دیگر اینکه باید مصمم تر ادامه بدهم.