زندگی روی خط تعادل

وقتی به حال هم مهربان می شویم همه چیز حل می شود. دعاهای خیر ما برای هم خیلی کارساز است. باعث بزرگ شدن ما می شود و باعث می شود که حالمان خوب شود و یک خبر مهم اینکه من دیده ام که حتی اجابت می شود.

دو سال پیش بنده خدایی را بیست روز دعا کردم نمی دانم چرا بیست روز همینطوری گفتم بیست روز. حالم خیلی خوب می شد و قتی برایش دعا می کردم. فکر می کردم سبک شده ام. آرام دعا می کردم بی نگرانی و با امید فراوان به برآورده شدنش. و همه چیز را رها کردم به دستهای مهربان خداوند و امسال بعد از دو سال زندگی غیرممکنش به طرز معجزه آسایی دارد تغییر می کند. تنها من نبودم که دعا کردم بعدها فهمیدیم که خدا به دل خیلی ها انداخته و همه به نوعی برایش دعا میکردند و نذر کرده اند.

برای همین از دعا کردن دیگران سرشار از ایمان به خدا می شوم. سرشار از امید و راحت برای خواسته های خودم هم از خدا طلب می کنم.

خداوند برای بخشیدن منتظر و نیازمند دعای کسی نیست اما برای بزرگ شدن خودم خیلی مهم است که در دعاهایم آدمهای دور و برم را از یاد نبرم.

باید یک بار دیگر بلند شوم و کارهایم را با توکل بر خدا به انجام برسانم. یک بار دیگر با امید و ایمان. نباید وقتی که پیروزی را نزدیک می بینم شل شوم و در جا بزنم. خدایا کمک کن ثابت قدم بمانم و محکم ادامه دهم. خدایا کمک کن.