زندگی روی خط تعادل

من هر روز و هر ساعت به این مساله عصبانی بودنم فکر می‌کنم. حالا دیگر مطمئن هستم که رفتار و اخلاقی که به مرور از کودکی در آدم شکل گرفته یک شبه و حتی با تمرین سخت ناگهان از بین نمی‌رود. همان طور که آرام آرام عادت شده همانطور هم آرام آرام از بین می‌رود. بنابراین اگر من هنوز هم گاه گاهی به خوی سابق برمی‌گردم خیلی طبیعی است و همین اتفاقا جزء روند بهبود است. هر بار باید تعداد عصبانیتها یا به عبارت دیگر بازگشت به خلق سابق کم و کمتر شود تا نهایتا به صفر برسد و اینجاست که خلق جدید که آرامش و صبر و حوصله است به صورت کامل جایگزینش شده است.

من هر روز صبح بعد از بیدار شدن از خواب چندین و چند بار با خودم تکرار می‌کنم: نه به عصبانیت و نه به بی حوصلگی. اینطوری از آغاز روز هم عصبانیت و هم بی‌حوصلگی را از خودم دور می‌کنم. بعد کم کم آماده می‌شوم برای جملات بعدی که عبارتند از من آرامم هیچ چیز نمی‌تواند آرامشم را بر هم بزند آرامش از آن خداست و تندخویی از آن شیطان من یقین دارم که خدا پیروز است. من با حوصله هستم. من کارهایم را با آرامش و با توجه انجام می‌دهم. من از زندگی لذت می‌برم با آرامش و توجه و با حوصله از همه نعمتهای خدا بهره‌مند می‌شوم. من اجازه می‌دهم آرامش و صبر، موهبتهای بزرگ دوستی و مهربانی و سلامتی را به زندگیم بیاورد.

خیلی اثر بخش هستند و مخصوصا جملات تاکیدی خیلی به آدم کمک می‌کنند. سعی کرده‌‌ام برنامه‌ریزی خوبی هم داشته باشم. یک لیست از رفتارها و اخلاق‌های خوب خودم هم می‌خواهم بنویسم که عصبانیت من حتی به خود من هم اجازه نمی‌داد آنها را ببینم. بعد هم یک لیست از صفاتی که می‌خوام تغییر بدم. لذت تغییر در جهت خوب شدن اونقدر وصف ناشدنی هست که من تصمیم گرفتم کم کم بقیه رفتارهام را هم بازبینی کنم. هر چند که خود غلبه بر عصبانیت اجبارا منجر به ترک خیلی صفات زشت دیگر هم می‌شود.