زندگی روی خط تعادل

به روزی خودت قانع باش!

دل آدم خیلی وقتها خیلی چیزها می خواد. خیلی چیزها که شاید بدون تلاش و اراده به بعضی ها داده میشه اما بعضیهای دیگه براشون یک رویای دست نیافتنیه.

من همیشه توی اینجور مواقع یاد آیات مکرر خداوند می افتم که خداوند به هر کسی هر چقدر بخواهد عطا می کند. و بعد به خودم می گم به روزی خودت قانع باش. شاید روزی من هم همین باشه. هر چند اشکم دربیاد و بغضم در گلوم گیر کنه اما باید راضی و شاکر باشم.

خدایا شکرت خودت می دونی که عمیقا معتقدم هر چه از جانب تو بیاد حتما بهترینه حتی اگر ازش سر درنیارم. خدایا شکرت تو باید راضی باشی خدای مهربان، من ذره ای هم نیستم که رضایتم را بالای رضایت تو ببینم. خدایا شکرت می دانی که دارم یاد می گیرم وظیفه تو راضی نگه داشتن من نیست. دارم یاد می گیرم با حال خوب و بد من تو بزرگ و کوچک نمیشوی. دارم یاد می گیرم اینهمه از تو طلبکار نباشم . خدایا شکرت به روزی که نصیبم کردی.

سخته دل کندن از رفتارها و عادتهایی که بهش خو کردم. اونقدر خو کردم که حتی نادرست بودن، زشت بودن و عذاب آور بودنشون دیگه به چشمم نمیاد.

یکی از اونها همین توقع داشتنه.

سخته اینکه از هیچ کس هیچ توقعی نداشته باشی حتی از نزدیکترینها. از همسرت از مادرت از پدرت از بچت....... از هیچ کس هیچ چیزی طلب نکنی طلب نداشته باشی. و بر عکس همیشه خودت را بدهکار بدونی. و این بدهکار دونستن از روی ضعف و عذاب وجدان یا عدم اعتماد به نفس و خود خرد بینی و اینها نباشه . این بدهکاری از جنس خودسازی و جهاد باشه. سخته ..... سخته دل کندن از همه اینها .......اما کدوم کار سخته که به خاطر خدا آسون نشه.....

این یه شیوه جدیده باید بهش عادت کنم و جایگزین شیوه قبلی کنم. اینطوری کمتر از رفتار دیگران حتی اگر نزدیکترینهام باشن ناراحت می شم. اینطوری کمتر غصه می خورم. کمتر انرژیم هدر می شه کمتر توی سرم دیگران را بالا و پایین می کنم. کمتر فکر می کنم.سخته اما کدوم کار سخته که به خاطر خدا آسون نشه؟

خوشبینی

می شود به خدای یکتا ایمان داشته باشی و به حوادث و وقایع بدبین باشی و در دلت غم و نگرانی خانه کند؟

یکی از نقاط ضعف من این است که عمیقا خوشحال نیستم نه از این خوشحالیهای سطحی زودگذر بلکه یک جور آرامش خاطر و رضایت و خوشحالی عمیق و پایدار که هیچ چیز توان برهم زدنش را نداشته باشد. تعداد روزهایی که از خواب بیدار شده باشم و از ته دل خوشبین باشم به روزی که پیش رو دارم چقدر است؟ اینکه خوشبین باشم که هر چه پیش آید خوش آید؟

کلا آدم مومن آدمی است که از شادی نعمت حیات روی پایش بند نباشد. اما چقدر برای رسیدن به این شادی و این رضایت تلاش کرده ام؟ در بهترین حالت صبحها بعد از بیدار شدن از خواب فکر کرده ام چطور کارهای عقب افتاده را انجام بدهم یا چطور روز خوبی داشته باشم اما دریغا که تا الان صبحی نبوده که بیدار بشم و منتظر اتفاقات خوبی باشم که نمی دانم چیست. منتظر رسیدن رحمتی از پروردگار که نمی دانم کی و چرا قرار است برسد و در زندگیم نمود پیدا کند. روزی نبوده که بگویم من مطمئنم همه اتفاقات به بهترین شکل پیش می روند و من فقط باید ناظر آرام و شاکری باشم. نگاهم به آینده بیشتر نگاهی نگران بوده واقعا نمی دانم چرا؟ این خودش نوعی ناامیدی از رحمت پروردگار نیست؟ چرا تا الان به این موضوع فکر نکرده بودم؟؟؟

آنچه گذشته که گذشت اما از همین الان فقط و فقط فکرهای خوب و روشن در ذهنم اجازه ورود و ماندن دارند. می خواهم یک جور مراقبه تمام مدت انجام بدهم. یک جور مراقبه دائمی که فقط خوشحالی و امید به لطف و رحمت پروردگار باشد. که هر چه فکر ناراحت و نگران هر چند کوچک و گذرا را در ذهنم جا ندهم. اجازه ورود ندهم و تنها یک ناظر بی طرف خوشحال و راضی باشم. از همین امروز تمرین می کنم قربه الی الله.

سلام بر روز هشتم

امروز را با خواندن این حدیثها شروع کردم:

1- امام على علیه السلام : مَنْ تَرَکَ لِلّهِ سُبْحانَهُ شَیئا عَوَّضَهُ اللّه ُ خَیْرا مِمّا تَرَکَ؛