زندگی روی خط تعادل

بیش از شش ماه از نوشتن این وبلاگ می‌گذرد. وبلاگی که به قصد ایجاد تغییری بزرگ در زندگیم آغاز به نوشتنش کردم. بارها نوشتم و خط زدم . روزهایی آرام را تجربه کردم، روزهایی طوفانی به دنبالش آمدند، ناامید شدم، دوباره خواندم، نوشتم، از راه آزمون و خطا پیش رفتم و راههای مختلف را امتحان کردم. دوباره روزهای آرام از راه رسیدند، ترسیدم که باز بروند. نوشتم که عصبانیتم یک اژدها است که حالا فقط توانسته‌ام بخوابانمش بعد نتیجه گرفتم که اژدهایی که مدتها بخوابد برای همیشه خواهد خوابید. وقتهایی راضی بودم و وقتهایی غمگین و ناراضی. دنبال علتهای عصبانیتم گشتم نتیجه گرفتم همه درونی است و از کوزه همان تراود که در اوست. از آدمی که درونش عصبانیت تلنبار شده جز عصبانیت بیرون نمی‌زند. نتیجه گرفتم هیچ کدام از شرایط اطراف من و اطرافیان من نمی توانند علت عصبانیت من باشند.

بعد دنبال علل  این عصبانیت درونی گشتم. دیدم انباشته‌ام از ترس، از شک و از تردید و از خشمهای سرخورده که همه اینها همیشه مرا مضطرب می‌کنند. فهمیدم در این سالهای عمرم من چقدر کم، آرام و عمیقا خوشحال و راضی بوده‌ام! دستاورد غمگینی بود اما آنقدر بزرگ و لازم بود که غمش را خیلی زود فراموش کردم.

اول رفتم سراغ خشمهای سرخورده، همه را، همه آدمها را بخشیدم (کاش آنهایی که من را می‌شناسند می‌دانستند از هیچ کدامشان هیچ رنجشی و هیچ کینه و خشمی ندارم. ) همه شرایط را بخشیدم، همه جاهایی را که فکر می‌کردم قربانی شدم بخشیدم، فکر می‌کردم حقم خورده شده، قدرم دانسته نشده یا به ناحق مورد کم لطفی قرار گرفته‌ام بخشیدم.  هنوز هم می‌بخشم. خیلی وقتها  هنوز هم خواب آدمهایی که حتی خاطراتشان را فراموش کرده‌ام می بینم، یا در بیداری بعد از سالها زنگ می‌زنند. من همه را هر وقت که یادم بیفتد می‌بخشم! یک بار از خودم پرسیدم آیا واقعا اطراف من و در زندگی من این همه آدم بوده که باید می‌بخشیدمشان؟ یعنی فکر کردم چقدر من حق به جانب هستم! چقدر همه اش در مقام بخشش باید باشم! بله نتیجه عجیبی بود. اما هر چقدر هم که عجیب بود و چه بسا به علت حساسیت و زود رنجی من اما چیزی از احساس رنجشی که در من بود کم نمی‌کرد. اینکه انگشت اتهام را به خودم و رفتار خودم بگیرم من را بیشتر سرشار از رنجش می‌کرد. تنها بخشیدن بود که این احساس را التیام می‌بخشید و بهتر است بگویم شفا می‌داد. شفا یعنی درمان از ریشه و برای همیشه.

کم کم بخشیدن من را در مقام مظلوم قرار نمی‌داد، یعنی دیگر اصلا به این فکر نمی‌کردم که چرا این اتفاق افتاده و حقم نبوده یا بوده و یا دنبال مقصر نمی‌گشتم. بلکه من را در مقام مدیریت کننده و مسلط کننده بر درونم قرار می‌داد. مثل کسی که قفسه‌های اتاقش را خالی میکند تا آنها را از بهترین و برترین چیزها بیاراید. کسی که در قفسه‌هایش به اشیا نفیس شکسته شده و تغییر شکل داده لبخند می‌زند و با لذت همه آنها را خالی می‌کند بی اینکه هیچ چیز ناراحت و زخمیش بکند.

اما هنوز یک چیزی در درونم ناراحت بود صدایی که از آن ته ته ها می‌آمد و کمتر شنیده می‌شد. بله نوبت این رسیده بود که خودم را هم ببخشم. کم کاریهایم، تنبلی‌هایم، پایبند نبودن به برنامه‌هایم، بدتر از همه رفتار عصبانیم با اطرافیانم، فریادهای بیجایم برای فزرندم، بی‌حوصلگی در برابر پدر و مادرم و بی‌توجهی‌هایم به همسرم و همه کسانی که در اطرافم بودند. بخشیدم، بخشیدم و بخشیدم. سخت تر از همه بخشیدن کوتاهی‌هایم در تربیت فرزندم بود. رفتار عصبانی و بی‌حوصله‌ام. سخت‌گیریهای دیوانه‌وارم برای نظم و ترتیبش، عجله بی موردم برای انجام کارهایش. انتقال استرس‌هایم وقتی می‌خواستیم برویم جایی، وقتی می‌خواست دوچرخه سواری و اسکیت یاد بگیرد، وقتی حتی می‌خواست بپرد یا از خیابان رد بشود! بخشیدنش سخت بود و فهمیدم من روزی نیست که خودم را محاکمه نکنم، که رفتارش را نبینم و خودم را سرزنش نکنم، به خاطر اینکه دست پرورده مادر عصبانی و بی‌حوصله‌ای مثل من است. فرزندی که در بیرون خانه با اعتماد به نفس پایین، کم حرف و ترسو است اما در خانه عصبانی، زیاده خواه، بی‌نظم، پرخاشگر و از زیر کار دررو! چطور می‌توانستم خودم را ببخشم که از بچه خودم و از عزیزترین کسم همچین معجونی ساخته بودم. سخت بود اما مثل هر کار سخت دیگری یک لحظه و یک باره باید شهامتم را جمع می‌کردم و خودم را می‌بخشیدم. بخشیدم؟ بله بخشیدم هر روز می‌بخشم هر بار که هر رفتار ناهنجاری از او می‌بینم هم خودم و هم او را می‌بخشم. من یقین دارم با بخشیدن امکان ترمیم کردن فراهم می‌شود. من چاره‌ای جز بخشیدن نداشتم و ندارم. اما هیچ وقت بخشیدنم از سر ناچاری نیست، من کاملا آگاهانه و با لذت و آرامش می‌بخشم. من از بخشیدنم دنبال هیچ نتیجه و دستاوردی نیستم خود نفس بخشیدن برای من بزرگترین دستاورد است.

نوبت این رسیده بود که شک و تردیدم را هم برطرف کنم. لازم است آدم در آسمان زندگیش یک ستاره داشته باشد که هر وقت گم شد با آن راه را پیدا کند. زندگی با شک و تردید زندگی کورمال کورمال است. آدمی که کورمال کورمال زندگی می‌کند هیچ کدام از زیبایی‌ها را نمی‌بیند چون چشمهایش بسته است. شک چشمهایم را بسته بود و من را به یک دنیای خیالی یا بهتر بگویم جهنم خیالی کشانده بود. شک من از نوع شک به همسر یا آدمها نبود. منظور من از شک نقطه مقابل یقین و اطمینان است. من همیشه مردد بودم و همین تردید من را همیشه مضطرب می‌کرد. خیالم از هیچ جهت راحت نبود، آینده مضطربم می‌کرد، هیچ چیزی نمی توانست عمیقا من را شاد کند. پر بودم از احساس سرزنش که از کجا معلوم فلان تصمیمم درست بوده. حتی به همه موفقیتها و موقعیتهای خوب  زندگیم هم با شک و تردید نگاه می‌کردم. اگر رشته دیگری می‌خواندم، اگر همسرم شغلش چیز دیگری بود، اگر دخترم دو سال زودتر به دنیا آمده بود، اگر شهر دیگری بودیم.....اگرهایی که شیرینی نعمتهای زندگیم را به دهانم زهر می‌کرد. نمی‌توانستم خودم را تسکین بدهم. تسلی بدهم. درونم ناآرام بود. 

وقتی خیلی اتفاقی با قانون سپاسگزاری آشنا شدم فهمیدم دوای همه اما و اگرها و شک و تردیدها تشکر کردن از چیزهایی است که دارم. وقتی تشکر می‌کنی در زندگیت به دنبال چیزی برای شکرگزاری می‌گردی و کم کم می‌بینی شکرگزاریت پایانی نمی‌پذیرد. آنقدر غرق شکرگزاری می‌شوی که کم کم دلت گرم می‌شود و آن ستاره در آسمان تاریکت را پیدا می‌کنی. کم کم می‌بینی زندگی آنقدرها که فکر می‌کردی کور و تاریک نیست. آنقدرها هم همه چیز تصادفی و اتفاقی نیست. ناامیدی تمام می‌شود و جایش را امید و اطمینان می‌گیرد.حتی ترسهای آدم هم از شک و تردید است از مطمئن نبودن از یقین نداشتن به سرانجام چیزی.

 آیا در درونم دیگر اثری از ترس و خشم و تردید نمانده؟ نمی‌دانم! فقط می‌دانم من الآن حالم خیلی خوب است. حال آدمی را دارم که  آفتاب را در میانه یک تونل تاریک و سرد  پیدا کرده.

من هر روز می‌بخشم خودم، اتفاقات و دیگران را. هر روز سپاسگزاری می‌کنم. هر وقت از چیزی می‌ترسم با خودم تکرار می‌کنم نیروی درون من قویتر است. به همه اتفاقات خوبی که در این مدت برایم رخ داده و بی شباهت به معجزه نیست فکر می‌کنم و سعی می‌کنم از هر ترس و فکر ناراحت کننده و از هر تردیدی فقط عبور کنم. هر بار می‌ترسم سعی می‌کنم رها کنم. ترسم را و فکر ترسناکم را. رها می‌کنم و سعی می‌کنم به جایش عشق بورزم. محبت کردن حتی اگر آب دادن به یک گلدان باشد یا لبخند زدن به یک بچه ناشناس در خیابان آدم را قدرتمند می‌کند و احساسات ناشی از ضعف را می‌زداید.

از آنجایی که دو صد گفته چون نیم کردار نیست، می‌خوام با این بینش جدید که اتفاقا بسیار هم بر اساس راحتی و آرامش هست کارهام را انجام بدم. رهایی برای من معنی اعتماد و توکل را می‌دهد. اعتماد به اینکه دور گردون با توجه و دقت نظر من نمی‌چرخه و من یک ذره کوچک از این کهکشان بی نهایت هستم. اعتماد به اینکه همه چیز بر اساس خوبی و آرامش و امنیت بر پا شده و من فقط باید خودم را به این جریان جاری بسپرم . تمرین کردن اینکه هر لحظه که من منقبض بشم و سعی کنم این جریان جاری را به خیال خودم هدایت کنم خودم ضربه می بینم و به خودم فشار میاد. من همه دلبستگی‌هایم را که به وابستگی بدل شده و زنجیری شده بر پای روح و روانم، رها می‌کنم. الان پانزده روزه که هر بار فکر ناراحت کننده یا مضطرب کننده‌ای به سراغم میاد من فقط تکرار می‌کنم رها می‌کنم رها، رها، رها........... و سعی می‌کنم به هیچ کدوم فکر نکنم.

من این را عملا آنقدر تکرار می‌کنم که یاد بگیرم به فکرهای مضطرب اجازه ابراز وجود ندهم. وقتی فکرم آرام است خودم هم آرامم و عصبانیت و رفتارهای ناهنجار هم کاهش پیدا می‌کند.

برای اینکه دخترم منظم بشود کارهایی را که باید انجام بدهد نوشته بودم، مقابل هر کدام یک نقاشی گذاشته بودم و چسبانده بودم روی در. تا همین که وارد خانه می‌شود یادش بیاید باید لباسهایش را عوض کند و یا دستش را بشوید. سعی می‌کردم (به سختی) آرام باشم و دائم تکرار نکنم. سعی می‌کردم سرزنشش نکنم که چرا کارهای به این سادگی را باید هزار بار تکرار کنم. خیلی تلاش کردم آرام بمانم خیلی وقتها هم موفق شدم. اما دخترک عوض نشد.

فکر می‌کردم چرا جواب نمی‌گیرم من که ماههاست تلاش می‌کنم شیوه خودم را عوض کنم، غر نزنم، تهدید نکنم، سرزنش نکنم. چرا دخترک اینهمه سرسختی می‌کند؟ چرا تغییراتش اینهمه کند است. بی انصافی است که بگویم تغییر نکرده اما آنقدر کند و کم که با تلاشهای من قابل قیاس نیست.

جوابش یک کلمه بود رهایی! من به دخترم چسبیده‌ام احساس من برای تربیت او آمیخته و آغشته به عذاب وجدان و مادر عصبانی بودن و مقصر بودن است. کوچکترین رفتار پرخاشگرانه دخترک باعث می‌شود که به خودم نهیب بزنم که خودت کردی! که یادم بیاید خوب تربیتش نکرده‌ام! که حقم است که حالا آینه من بشود تا بفهمم با او چه کرده‌ام!  کوچکترین رفتاری که ناشی از عدم اعتماد به نفس است باعث می‌شود از درون فرو بریزم! از اینکه فرصت تجربه کردن خیلی چیزها را از او گرفته‌ام! از اینکه باعث شده‌ام مثل هم سن و سالانش کنجکاوی و جسارت به خرج ندهد و همیشه در یک گوشه بایستد!

این افکار حتی وقتی که در حال تغییر بودم مرا رها نمی‌کرد. مثل یک سلسله بی سر انجام دائما در مغزم در حرکت بود با اینکه سعی کرده بودم خودم را ببخشم اما حتی متوجه نمی‌شدم که اگر بخشیده‌ام پس چرا این همه با خودم نامهربانم.

حالا می‌خواهم همه چیز را رها کنم. من با آرامش و عشق در کنار دیگران زندگی می‌کنم و همه چیز را به آرامش و عشقی که در زندگی در جریان است می‌سپارم.

پ ن: برنامه‌های خودم را هفته به هفته تغییر می‌دهم تا هم تنوع ایجاد شود و هم نتایجش را هفته به هفته بررسی کنم. این هفته، هفته عشق و رهایی است منتظرم تا راه حلهای درست برای کمک به رفتار دخترم خودشان به سوی من بیایند. هر بار که رفتاری نا بجا و پرخاشگر داشت آن را با عشق و محبت پاسخ می‌دهم.

سعی می‌کنم بیشتر بنویسم.

برای محو کردن بدترین و زهرآگین‌ترین دشمن‌ها باید آنها را دوست داشت و برای دوست داشتنشان باید آنها را شناخت. خیلی انرژی مصرف کردم برای جنگیدن، خیلی تلاش کردم برای عوض شدن، خیلی شکست خوردم از ضربه زدن به چیزی که نمی‌توانستم بپذیرمش و یا دوستش داشته باشم. با هر ضربه کاری، ضربه‌ای محکمتر دریافت کردم. حالا ابزار جدیدی دارم که مثل یک نسخه جادویی در همه سختی‌ها در کنارم خواهد بود. عـــــــــــــــــــــــــــــــشــــــــــــــق

تجربه گرانبهایی بود اینکه لباس رزم به تن کردن حتی برای جنگ با عصبانیت بیش از همه مرا از پا درمی‌آورد. گاهی پیروز بودم اما همیشه نوشته‌ام که این پیروزی عمیق نبود و مطمئن بودم که به زودی عصبانیت خفته من باز هم ظاهر می‌شود.

حالا با عشق نه آرامم که آرامش دارم. اوضاع کما فی السابق گاهی ابری و گاهی بسیار آفتابی است. اما درونم آرام شده. عمیقا آرام. در همه سالهای عمرم آنرا تجربه نکرده بودم. حس اینکه من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک حس بی‌نظیریه. حس اینکه قربانی شرایط نیستم. حس اینکه همه چیز قابل تغییر دادن است و اینکه انسان مالک سرنوشتش هست. حس اینکه گردش جهان هستی بر اساس آرامش،  شادی و عشق است و هر جا و هر لحظه که آرام نبودیم، که احساس شادی و عشق عمیق نکردیم حتما مشکل از گیرنده‌هامونه. حتما باید دیدمون رو عوض کنیم و حتما حتما داریم مسیر را اشتباه می رویم.