زندگی روی خط تعادل

امسال قبل از ماه رمضان با خودم فکر کردم چقدر حیف که من سالهاست روزه می گیرم و عبادت می کنم اما هنوز بعد از سالها نه به اندازه کافی به خداوند توکل می کنم و نه رفتار و کردارم آنچنان که باید شایسته آدمی است که جان و وقتش را صرف عبادت معبود می کند.

عبادتی که تهی از تفکر و تعمیق باشد فقط باعث خسته شدن می شود? جسم را تحلیل می دهد و خسته می کند و چیزی بیش از این ندارد. رفتار فرد روزه دار باید چیزی فراتر از گرسنگی کشیدن و ضعف و بیحالی و خواب و بعد جبران یکباره گرسنگی وقت افطار باشد. کاش این همه انرژی که برای اطاعت از فرامین دینی می شد صرف اندیشیدن و تفکر می شد. تا بینش و جهان بینی اصلاح نشود? یعنی تا اصل و اساس درست نشود بقیه اعمال هم جز فرسودگی حاصلی ندارد.

این چند روز از ماه رمضان که گذشت اما تصمیم دارم بقیه آن را با توجه بیشتری انجام بدهم. آن توجه خاص و خالص که بدون بازنگری در بینش کلی امکان پذیر نیست.