زندگی روی خط تعادل

خودت بلند شو خدا را پایین نیاور!

همه مشکلات آدم از تعاریف غلط و نادرستی است که از آفریدگارش دارد. تصویری که از او می سازد و بعد چنان گرفتار آن می شود که خود نیز نمی داند چطور رهایی پیدا کند. راستی که خدا پرستی هم چقدر زود می تواند به بت پرستی تبدیل شود. و چه راست است که شرک از راه رفتن مورچه ای بر سنگ سیاه ناپیدا تر و مرموز تر است.

خودم هر چند وقت یک بار باورهایم را پالایش می کنم. به خودم یادآوری می کنم خداوند شادی آرامش آسایش و خوبی است. اگر غیر از این می بینی از خود او بخواه و تلاش کن که به آرامش برسی. حقیقتا هر چه از ناقصی و اشکال که به ما می رسد از خود ماست. هر چند اعترافش سخت و دردناک است. اما همین است. تا وقتی که به این باور نرسم به این یقین که خداوند خیر کامل است. سلامتی است، ثروت است، برکت است، آسایش و آرامش و خوشبختی و عشق و... است هیچ وقت خوشحالی واقعی را تجربه نخواهم کرد. هیچ وقت موانع را نمی توانیم از سر راهمان برداریم. خداوند خیر مطلق است. غیر از این در زندگی زیاد می بینیم. چرا؟ چون آمده اند که بیدارمان کنند. می دانم می دانم گاهی وقتها خیلی گیج کننده است. اولین روز این چله را که شروع کردم اتفاقی غیر منتظره برایم افتاد. بارها از خودم پرسیدم چرا؟ چرا اولین روز چله چرا این اتفاق؟ اما خیلی زود به خودم آمدم هنوز جواب چراها را نمی دانم. منتظرم صبر می کنم . حتما دری گشوده خواهد شد و اسرار آرام آرام به گوش محرم خوانده خواهد شد.اتفاقات برای بزرگ کردن ما می آیند.

یادم باشد فکر انسان محدود است. قدرت تحلیل او هم همینطور. فقط باید ایمانش را قوی کند و بداند خداوند خیر مطلق است. ذهنم را پالایش کنم. جز خوبی و نیکویی چیزی در آن نبینم. همه را دوست داشته باشم.